sábado, 16 de abril de 2011

A CORZA BRANCA.Lenda literaria



Vou deixar aquí unha fermosa lenda literaria, escrita por Gustavo Adolfo Bécquer que como sabedes foi un poeta español do século XIX, como Rosalía. Para saber máis deste autor só tedes que premer enriba do seu nome.

Bécquer escribía en castelán, pero traducido soa aínda mellor, por iso aquí vai en galego, pero se queredes ler máis lendas del só tedes que pasar pola biblioteca.


A corza branca

Nun pequeno lugar de Aragón; e alá polos anos de mil trescentos e pico, vivía retirado na súa torre señorial un famoso cabaleiro chamado don Dinís, o cal logo de servir ao seu rei na guerra contra os infieis, descansaba naquel momento, entregado ao alegre exercicio da caza, das rudas fatigas dos combates. Aconteceu unha vez a este cabaleiro, achándose na súa favorita diversión acompañado da súa filla, cuxa beleza singular e extraordinaria blancura fixera que lle puxeran o sobrenome de Azucena, que como se lles entrase a máis andar o día eentretidoss en perseguir uns animais nun monte do seu feudo, tivo que acollerse, durante as horas da sesta, a un fondal por onde corría un regato, saltando de roca en roca cun ruído manso e agradable. Faría cousa dunhas dúas horas que don Dinís se atopaba naquel fermoso lugar, recostado sobre a miúda herba á sombra dun lamigueiro, departindo cos seus monteiros sobre como ía o día, e referíndose uns a outros as aventuras máis ou menosverdadeiras que na súa vida de cazadores lles aconteceran, cando polo alto da máis empinada ladeira e a través dos murmurios do vento que axitaba as follas das árbores, comezou a percibirse, cada vez máis cerca, o son dunha cinzarriña semellante á da guía dun rabaño. En efecto, era así, pois a pouco de escoiarse a cinzarriña comezaron a saltar por entre as matas de cantroxo e tomiño, e a descender á beira oposta do regato, ata uns cen cordeiros brancos como a neve, detrás dos cales, co seu caperuza calada para libertar a cabeza dos perpendiculares raios do sol, e o seu atado ao ombreiro na punta dun pau, apareceu o mozo que os conducía.

-Á mantenta de aventuras extraordinarias -exclamou ao velo un dos monteiros de don Dinís, dirixíndose ao seu señor-: aí tedes a Esteban o mozo, que dun tempo para acá anda máis bobo do que o fixo Deus, que non é pouco, e o cal pode facervos pasar un intre divertido referindo a causa dos seus continuos sustos.

-Pois que lle acontece a ese pobre diaño? -exclamou don Dinís con aire de curiosidade picada.

-Friorenta! -engadiu o monteiro en ton de mofa-: é o caso que, sen nacer en Venres Santo, nin estar sinalado coa cruz, nin acharse en relacións co demo, ao que se pode colexir dos seus hábitos de cristián vello, atópase, sen saber como nin por onde, dotado da facultade máis marabillosa que posuíu home algún, a non ser Salomón, de quen se di que sabía ata a linguaxe dos paxaros.

-E a que se refire esa facultade marabillosa? -Refírese -proseguiu o monteiro- a que, segundo el afirma, e xura e perjura por todo o máis sacro do mundo, os corzos que discorren por estes montes déronse de ollo para non deixalo en paz, sendo o máis gracioso do caso que en máis dunha ocasión sorprendeunos concertando entre si as burlas que ían facerlle, e despois que estas burlas leváronse a termo, oíu as grandes gargalladas con que as celebraban. Mentres isto dicía o monteiro, Constanza, que así se chamaba a fermosa filla de don Dinís, aproximouse ao grupo dos cazadores, e como demostrase a súa curiosidade por coñecer a extraordinaria historia de Esteban, un destes adiantouse ata o sitio onde o mozo daba de beber ao seu gando, e conduciuno a presenza do seu señor, que, para disipar a turbación e o visible encollemento do pobre mozo, apresurouse a saudarlo polo seu nome, acompañando ao saúdo cunha bondadosa sorriso.

Era Esteban un raparigo de dez e nove a vinte anos, fornido, coa cabeza pequena e afundida entre os ombreiros; os ollos pequenos e azuis, a mirada incerta e torpe como a dos albinos, o nariz romo, os beizos grosos e entreabiertos, a fronte calzada, a tez branca, pero ennegrecida polo sol, e o cabelo, que lle caía parte sobre os ollos e parte ao redor da cara, en guedellas ásperas e vermellas semellantes aos crines dun cabalo colorado. Isto, sobre pouco máis ou menos, era Esteban en canto ao físico; respecto da súa moral, podía asegurarse, sen temor de ser desmentido nin por el nin por ningunha das persoas que o coñecían, que era perfectamente simple, aínda que un tanto suspicaz e malicioso como bo rústico. Unha vez o mozo se repuxo do susto, dirixiulle a palabra don Dinís, e co ton máis serio do mundo, e finxindo un extraordinario interese por coñecer os detalles do suceso do que o seu monteiro falara fíxolle unha multitude de preguntas, á que Esteban comezou a contestar dun xeito evasivo, como querendo evitar explicacións sobre o asunto. Estreitado, con todo, polas interrogaciones do seu señor e polos rogos de Constanza, que parecía a máis curiosa e interesada en que o pastor referise as súas aventuras, decidióse este a falar, mais non sen antes dirixir á súa ao redor unha mirada de desconfianza, como temendo ser oído por outras persoas distintas das que as que alí estaban presentes, e de rascarse tres ou catro veces a cabeza tratando de reunir os seus recordos ou ganduxar o seu discurso, que ao fin comezou deste xeito.

-É o caso, señor, que segundo me dixo un preste de Tarazona, ao que acudín non ha moito para consultar as miñas dúbidas, co diaño non serven xogos, senón morra o conto, boas e moitas oracións a San Bertomeu, que é quen lle coñece as cóxegas, e deixarlo andar: que Deus, que é xusto e está alá arriba, proverá a todo. Firme nesta idea, decidira non volver dicir palabra sobre o asunto a ninguén, nin por nada; pero o farei hoxe por satisfacer a vosa curiosidade, e a fe, de seguro logo de todo, se o diaño mo toma en conta e torna a molestarme en castigo pola miña indiscreción, bos Evanxeos levo cosidos á pellica e coa súa axuda creo que, como outras veces, non me será inútil o garrote.

-Pero, imos -exclamou don Dinís, impaciente ao escoitar as digresiones do mozo, que ameazaba con non acabar nunca. déixate de dar voltas e vai ao asunto.

-A el vou -contestou con calma Esteban, que logo de dar un berro acompañado dun asubío para que se agrupasen os cordeiros que non perdía de vista e comezaban a espallarse polo monte, tornou a rascarse a cabeza e proseguiu así: -Por unha banda as vosas continuas excursións, e por outra o dálle que lle dás dos cazadores furtivos, que xa con trampa ou con ballesta non deixan res viva en vinte xornadas ao contorno, tiñan, non vai moito esgotado a caza nestes montes, ata o extremo de non atoparse un corzo neles nin por un ollo da cara. Falaba eu isto mesmo no lugar, sentado no soportal da igrexa, onde logo de acabada a misa do domingo adoitaba reunirme con algúns peóns dos que labran a terra de Veratón, cando algúns deles dixéronme:

-Pois, home, non sei a que se debe que ti non os topes, pois de nós podemos asegurarche que non baixamos unha vez ás hazas que non nos atopemos rastro, e fai tres ou catro días, sen ir máis lonxe, unha manda, que a xulgar polas pegadas debía comporse de máis de vinte, segáronlle antes de tempo unha peza de trigo ao santeiro da Virxe do Romeral.

-E cara a que sitio ía o rastro? -preguntei aos peóns, con ánimo de ver se topaba coa tropa.

-Cara ao fondal dos cantroxos -contestáronme.

Non botei en saco roto a advertencia, e aquela noite mesma fun a apostarme entre os lamigueiros. Durante toda ela estiven oíndo por acá e por alá, axiña lonxe como cerca, o bramido dos corzos que se chamaban uns a outros, e de cando en vez sentía moverse as ramas ás miñas costas; pero por máis que me fixen todo ollos, a verdade é que non puiden distinguir ningún. No entanto, ao romper o día, cando levei os cordeiros a auga, á beira deste río, como obra de dous tiros de fonda do sitio en que nos achamos, e nunha umbría de lamigueiros onde nin á hora de sesta se mete un raio de sol, atopei pegadas recentes dos corzos, algunhas ramas tronzadas, a corrente un pouco turbia e, o que é máis raro, entre o rastro das reses as pegadas duns pés pequeniños como a metade da palma da miña man sen ponderación algunha.

Ao dicir isto, o mozo instintivamente e ao parecer buscando un punto de comparación, dirixiu a vista cara ao pé de Constanza, que asomaba por baixo do brial, calzado dun precioso chapín de tafilete amarelo; pero como ao par de Esteban baixasen tamén os ollos don Dinís e algúns dos monteiros que o rodeaban, a fermosa nena apresurouse a escondelo, exclamando co ton máis natural do mundo

-Oh, non!; por desgraza, non os teño eu tan pequeniños, pois deste tamaño só se atopan nas fadas, cuxa historia nos refirenos trobadores.

-Pois non parou aquí a cousa -continuou o mozo cando Constanza rematou-, outra vez, estando noutro agocho por onde indubidablemente habían de pasar os corzos para dirixirse ao fondal, alá por volta da media noite rendeume un pouco o soño, aínda que non tanto que non abrise os ollos no mesmo punto en que crin sentir que as ramas se movían á miña ao redor. Abrín os ollos, segundo deixo dito; incorporeime con sumo coidado, e pondo atención a aquel confuso murmurio que cada vez soaba máis próximo, oín nos refachos do aire como berros e cantares estraños, gargalladas e tres ou catro voces distintas que falaban entre si, cun ruído semellante ao das raparigas do lugar, cando rindo e chanceando polo camiño volven en bandadas da fonte coas súas baldes na cabeza. Segundo colegía da proximidade das voces e do próximo ruidiño que facían as ramas ao romper para dar paso a aquela sarta de toliñas, ían saír da espesura a un pequeno rechán que formaba o monte no sitio onde eu estaba agochado, enteiramente ás miñas costas, tan cerca ou máis do que estou de vostede, oín unha nova voz fresca, fina e vibrante, que dixo... crédeo, señores, isto é tan seguro como que hei de morrer... dixo... moi claro estas propias palabras:

"Por aquí, por aquí, compañeiras, que está aí o bruto de Esteban!"

Ao chegar a este punto da relación do mozo, os circunstantes non puideron xa conter por máis tempo a risa que facía longo intre lles retozaba nos ollos, e dando renda ao seu bo humor, prorrumpieron nunha gargallada estrepitosa. Dos primeiros en comezar a rir e dos últimos en deixalo, foron don Dinís, que a pesar da súa finxida circunspección non puido menos de tomar parte no xeneral xúbilo, e a súa filla Constanza, a cal cada vez que miraba a Esteban todo suspenso e confuso, tornaba a rirse como unha tola ata o punto de saltarlle as bágoas aos ollos. O mozo, pola súa banda, aínda que sen atender ao efecto que a súa narración producira, parecía todo turbado e inquedo; e mentres os señores rían a sabor das súas inocentadas, el tornaba a vista a un lado e a outro con visibles mostras de temor e como querendo descubrir algo a través dos cruzados troncos das árbores.


-Que é iso, Esteban, que che sucede? -preguntoulle uns dos monteiros notando a crecente inquietude do pobre mozo, que xa fixaba as súas espantadas pupilas na filla risueña de don Dinís, xa as volvía ao seu ao redor cunha expresión asombrada e asustada.


-Sucédeme unha cousa moi estraña -exclamou Esteban-. Cando, logo de escoitar as palabras que deixo referidas, incorporeime con prontitude para sorprender á persoa que as pronunciou, unha corza branca como a neve saíu de entre as mesmas matas onde eu estaba agochado, e dando uns saltos enormes por cima das carrascas e os lentiscos, afastouse seguida dunha tropa de corzas da súa cor natural, e así estas como a branca que as ía guiando, non arroxaban bramidos ao fuxir, senón que se rían cunhas gargalladas cuxo eco xuraría que aínda me está soando nos oídos neste momento.


-¡Bah!... ¡ah!... Esteban -exclamou don Dinís con aire zumbón-, segue os consellos do preste de Tarazona; non fales dos teus encontros cos corzos amigos de burlas, non sexa que faga o diaño que ao fin perdas o pouco xuízo que tes; e pois xa estás provisto dos Evanxeos e sabes as oracións de San Bertomeu, volve aos teus cordeiros, que empezan a desbandarse polo fondal. Se os espíritos malignos tornan a incomodarte, xa sabes o remedio: Pater noster e fungueirazo..

O mozo, logo de gardar no zurrón un medio pan branco e un anaco de carne de xabaril e no estómago un valente grolo de viño que lle deu por orde do seu señor un dos palafreneiros, despidiose de don Dinís e a súa filla, e apenas andou catro pasos, comezou a voltear a fonda para reunir a pedradas os cordeiros. Como a esta sazón notase don Dinís que entre unhas e outras as horas da calor eran xa pasadas e o ventiño da tarde comezaba a mover as follas dos lamigueiros e a refrescar os campos, deu orde á súa comitiva para que prepararan as cabalerías que andaban pacendo soltas polo inmediato souto; e cando todo estivo a punto, fixo aceno aos uns para que soltasen as traíllas, e aos outros para que tocasen as trompas, e saíndo en multitude da lamigueira, proseguiu adiante a interrompida caza.

Entre os monteiros de don Dionís había un chamado Garcés, fillo dun antigo servidor da familia, e xa que logo o máis querido dos seus señores. Garcés tiña pouco máis ou menos a idade de Constanza, e desde moi neno estaba afeito previr o menor dos seus desexos e a adiviñar e satisfacer o máis leve dos seus caprichos. Pola súa man entretíñase en afiar nos intres de lecer as agudas saetas da súa ballesta de marfil; el domaba os poldros que había de montar a súa señora; el exercitaba nos ardides da caza aos seus cans favoritos e amaestraba aos seus falcóns, aos cales compraba nas feiras de Castela caperuzas vermellas bordadas de ouro. Entre outros monteiros, os paxes e a xente miúda do servizo de don Dinís, a exquisita solicitude de Garcés e o aprecio con que os seus señores o distinguían valéralle unha especie de xeral animadversión, e ao dicir dos envexosos, en todos aqueles coidados con que se adiantaba a previr os caprichos da súa señora, revelábase o seu carácter adulador e rastreiro. Non faltaban, con todo, algúns que, máis avisados ou maliciosos, creron sorprender na asiduidade do solícito mancebo algúns sinais de mal disimulado amor. Se en efecto era así, o oculto agarimo de Garcés tiña máis que sobrada desculpa na incomparable hermosura de Constanza. Faría falta un peito de rocha e un corazón de xeo para permanecer impasible un día e outro á beira daquela muller singular pola súa beleza e os seus raros atractivos. A Azucena do Moncaio, llamábana en vinte leguas á redonda, e ben merecía este sobrenome, porque era tan airosa, tan branca e tan loura, que, como ás azucenas, parecía que Deus a fiera de neve e ouro. E, con todo, entre os señores comarcanos murmurábase que a fermosa castelá de Veratón non era tan limpa de sangue como bela e que, a pesar das súas trenzas louras e a súa tez de alabastro, tivera por nai unha xitana. O de certo que puidese haber nestas murmuraciones ninguén puido nunca dicilo, porque a verdade era que don Dinís tivo unha vida bastante azarosa na súa mocidade, e logo de combater longo tempo baixo a conduta do monarca aragonés, do cal solicitou entre outras mercedes o feudo do Moncaio, marchou a Palestina, onde andou errante algúns anos, para volver e rematar pechándose no seu castelo de Veratón cunha filla pequena, nacida sen dúbida naqueles países remotos. O único que podía dicir algo sobre a da misteriosa orixe de Constanza, pois acompañou a don Dionís nas súas afastadas peregrinacións, era o pai de Garcés, e este morrera facía bastante tempo, sen dicir unha soa palabra sobre o asunto nin ao seu propio fillo, que varias veces e con mostras de grande interese llo preguntara. O carácter, axiña que retraído e melancólico como bullicioso e alegre de Constanza, a estraña exaltación das súas ideas, os seus extravagantes caprichos, os seus nunca vistas costumes, ata a particularidade de ter os ollos e as cellas negros como a noite, sendo branca e loura como o ouro, contribuíran a dar pábulo ás faladurías dos seus conveciños, e aínda o mesmo Garcés, que tan intimamente a trataba, chegara a persuadirse que a súa señora era algo especial e non se parecía ás demais mulleres. Presente á relación de Esteban, como os outros monteros, Garcés foi seica o único que oíu con verdadeira curiosidade os pormenores da súa incrible aventura, e aínda que non puido menos de sorrir cando o mozo repetiu as palabras da corza branca, dende que abandonou o souto no que estiveran descansando comezou a revolver na súa mente as máis absurdas imaxinacións.

-Non cabe dúbida que todo iso de falar as corzas é pura aprensión de Esteban, que é un completo parbán -dicía entre si o mozo monteiro mentres que, xinete nun poderoso alazán, seguía paso a paso o palafrén de Constanza, a cal tamén parecía mostrarse un tanto distraída e silenciosa, e retirada do tropel dos cazadores, case non tomaba parte na festa

-Pero quen di que no que refire ese simple non existirá algo de verdade? -proseguiu pensando o mozo-. Cousas máis estrañas vimos no mundo, e unha corza branca ben pode habela, posto que se se ha de dar crédito ás cantigas do país, San Huberto, patrón dos cazadores, tiña unha. Oh, si eu puidese coller viva unha corza branca para ofrecerlla á miña señora!

Así pensando e discorrendo pasou Garcés a tarde, e cando xa o sol comezou a esconderse por detrás das veciñas lombas e don Dinís mandou volver grupas á súa xente para volver ao castelo, separóse sen ser notado da comitiva e botou en busca do pastor polo máis espeso e intrincado do monte. A noite pechara case por completo cando don Dinís chegaba ás portas do seu castelo. Acto continuo dispusiéronle unha cea lixeira e sentou coa súa filla á mesa.

-E Garcés onde está? -preguntou Constanza, notando que o seu monteiro non se atopaba alí para servila como tiña de costume.

-Non sabemos -apresuráronse a contestar os outros servidores-; desapareceu de entre nós preto do fondal , e esta é a hora en que aínda non o vimos. Neste punto chegou Garcés todo sufocado, cuberta aínda de suor a fronte, pero coa cara máis feliz e satisfeita que puidese imaxinar.

-Perdoádeme, señora -exclamou, dirixíndose a Constanza-, perdoádeme se faltei un momento á miña obrigación; pero alá de onde veño a todo o correr do meu cabalo, como aquí, só me ocupaba o servirvos.

-En servirme? -repetiu Constanza-: non comprendo o que queres dicir.

-Si, señora, en servirvos -repetiu o mozo-, pois pescudei que é verdade que a corza branca existe. A máis de Esteban, dano por seguro outros varios pastores, que xuran tela visto máis dunha vez, e con axuda dos que espero en Deus e no meu patrón San Huberto que antes de tres días, viva ou morta, traeréivola ao castelo.

-Bah!... Bah!. -exclamou Constanza con aire de zumba, mentres facían coro ás súas palabras as risas máis ou menos disimuladas dos circunstantes-; déixate de cacerías nocturnas e de corzas brancas: mira que o diaño deu na flor de tentar aos simples, e se te empeñas en andarlle aos talóns, vai dar que rir contigo como co pobre Esteban.

-Señora -interrompeu Garcés con voz entrecortada e disimulando no posible a xenreira que lle producía o burlón xúbilo dos seus compañeiros-, eu non me vin nunca co diaño, e, por conseguinte, non sei aínda como as gasta; pero comigo xúrovos que todo poderá facer menos dar que rir, porque o uso dese privilexio só en vos sei toleralo. Constanza coñeceu o efecto que a súa burla producira no namorado novo; pero desexando apurar a súa paciencia ata o último, tornou a dicir no mesmo ton:

-E se ao dispararlle te saúda con algunha risa do xénero da que oíu Esteban, ou se che ri no nariz, e ao escoitar as súas sobrenaturais gargalladas cáeche a ballesta das mans, e antes de reporte do susto xa desapareceu a corza branca máis lixeira que un lóstrego?

-Oh! -exclamou Garcés-: en canto a iso, estade segura que como eu a tope a tiro de ballesta, aínda que me faga máis monos que un xograr, aínda que me fale, non xa en romance, senón en latín, como o abade de Munilla, non vai marchar sen un arpón no corpo.

Neste punto do diálogo terció don Dinís, e cunha desesperante gravidade a través da que se adiviñaba toda a ironía das súas palabras, comezou a darlle ao xa molesto mozo os consellos máis orixinais do mundo, para o caso de que se atopase de mans a boca co demo convertido en corza branca. A cada nova ocorrencia do seu pai, Constanza fixaba os seus ollos no atribulado Garcés e rompía a rir como unha tola, en tanto que os outros servidores esforzaban as burlas coas súas miradas de intelixencia e o seu mal encuberto gozo. Mentres durou a cea prolongóse esta escena, en que a credulidad do mozo monteiro, foi por dicilo así, o tema obrigado do xeral xúbilo; de modo que cando se levantaron os panos, e don Dionís e Constanza retiráronse ás súas habitacións, e toda a xente do castelo entregouse ao repouso.

Garcés permaneceu un longo espazo de tempo irresoluto, dubidando se, a pesar das burlas dos seus señores, proseguiría firme no seu propósito ou desistiría completamente da empresa. -Que demos! -exclamou saíndo do estado de incerteza en que se atopaba:

- Maior mal do que me sucedeu non pode sucederme, e se pola contra, é verdade o que nos contou Esteban... oh, entón, como hei de saborear o meu triunfo!

Isto dicindo, armou o seu ballesta, non sen haberlle feito antes o sinal da cruz na punta de virala, e colocándoa ás costas dirixiuse á poterna do castelo para tomar o camiño do monte. Cando Garcés chegou aofondal e ao momento en que, segundo as instrucións de Esteban, debía agardar a aparición das corzas, a lúa comezaba a remontarse con lentitude por detrás dos próximos montes. A forza de ser bo cazador e práctico no oficio, antes de elixir un punto á mantenta para colocarse á espreita das reses, andou un bo intre de acá cara alá examinando ascongostras e camiños veciños, a disposición das árbores, os accidentes do terreo, as curvas do río e a profundidade das súas augas. Para rematar, logo de terminar este minucioso recoñecemento do lugar en que se atopaba, agochouse nunha barranca xunto a uns lamigueiros de copas elevadas e escuras, a cuxo pé medraban unhas matas de lentisco, altas o bastante para ocultar a un home botado en terra. O río, que desde as mofosass rochas onde tiña o seu nacemento viña seguindo as sinuosidades do Moncaio, a entrar no fondal por unha vertente, deslizándose dende alí bañando o pé dos salgueiros que sombreaban as súas beiras, ou ogando con alegre murmurio entre as pedras rodadas do monte, ata caer nunha fondura próxima ao lugar que servía de agocho ao monteiro. Os álamos, cuxas prateadas follas movía o aire cun rumor dulcísimo, os salgueiros que inclinados sobre a limpa corrente humedecían nela as puntas das súas desmaiadas ramas, e os apertados carrascais por cuxos troncos subían e enredábanse as madreselvas e as campaniñas azuis, formaban un espeso muro de follaxe ao redor do remanso do río. O vento, axitando os frondosos pavillóns de verdura que derramaban en torno da súa flotante sombra, deixaba penetrar a intervalos un furtivo raio de luz, que brillaba como un lóstrego de prata sobre a superficie das augas inmóbiles e profundas. Oculto tras as matogueiras, co oído atento ao máis leve rumor e a vista cravada no punto onde segundo os seus cálculos debían aparecer as corzas, Garcés esperou inutilmente un gran espazo de tempo. Todo permanecía ao seu ao redor sumido nunha profunda calma. Aos poucos, e ben fose que o peso da noite, que xa pasara da metade, comezase a deixarse sentir, ben que o afastado murmurio da auga, o penetrante aroma das flores silvestres e as caricias do vento comunicasen aos seus sentidos o doce sopor en que parecía estar impregnada a Natureza toda, o namorado mozo que ata aquel punto estivera entretido revolvendo na súa mente as máis fermosas imaxinacións, comezou a sentir que as súas ideas se elaboraban con máis lentitude e os seus pensamentos tomaban formas máis leves e indecisas. Logo de mecerse un instante nese vago espazo que media entre a vixilia e o soño, entornó ao fin os ollos, deixou escapar a ballesta das súas mans e quedou profundamente durmido. Cousa de dúas horas ou tres faría xa que o mozo monteiro roncaba a perna solta, gozando a todo sabor dun dos soños máis apracibles da súa vida, cando de súpeto entreabrió os ollos sobresaltado, e incorporándose a medias cheo aínda dese estupor do que se volve en si de improviso logo dun soño profundo. Nos refachos do aire e confundido cos leves rumores da noite, creu percibir un estraño rumor de voces delgadas, doces e misteriosas que falaban entre si, rían ou cantaban cada cal pola súa banda e unha cousa diferente, formando unha algarabía tan ruidosa e confusa como a dos paxaros que espertan ao primeiro raio do sol entre as frondas dun bosque. Este estraño rumor só se deixou oír un instante, e despois todo volveu quedar en silencio.

-Sen dúbida soñaba coas parvadas que nos referiu o pastor-exclamou Garcés fregando os ollos con moita calma, e na firme persuasión de que canto crera oír non era máis que esa vaga pegada da ilusión que queda, ao espertar, na imaxinación, como queda no oído a última cadencia dunha melodía despois que expirou tremendo a última nota. E dominado pola invencible languidez que embargaba os seus membros, ía a reclinar de novo a cabeza sobre o céspede, cando tornou a oír o eco distante daquelas misteriosas voces que, acompañándose do rumor do aire, da auga e das follas cantaban así:

CORO

«O porteiro que velaba no alto da torre ha reclinado a súa pesada cabeza no muro.

Ao cazador furtivo que esperaba sorprender a res, sorprendeuno o soño.

O pastor que agarda o día consultando as estrelas, dorme agora e durmirá ata o amencer.

Raíña das ondinas, segue os nosos pasos.

Ven a mecerte nas ramas dos salgueiros sobre o feixe da auga.

Ven a embriagarte co perfume das violetas que se abren entre as sombras.

Ven a gozar da noite, que é o día dos espíritos.»

Mentres flotaban no aire as suaves notas daquela deliciosa música, Garcés mantívose inmóbil. Despois que se desvaneceu, con moita precaución apartou un pouco as ramas, e non sen experimentar algún sobresalto viu aparecer as corzas, que en multitude e salvando as matogueiras con lixeireza incrible unhas veces, deténdose como a escoitar outras xogandoo entre si, xa escondéndose entre a espesura, xa saíndo novamente á senda, baixaban do monte con dirección ao remanso do río. Diante das súas compañeiras, máis áxil, máis linda, máis xoguetona e alegre que todas, saltando, correndo, parándose e tornando a correr, de modo que parecía non tocar o chan cos pés, ía a corza branca, cuxo estraña cor destacaba como unha fantástica luz sobre o escuro fondo das árbores. Aínda que o mozo sentíase disposto a ver en canto o rodeaba algo de sobrenatural e marabilloso, a verdade do caso era que, prescindindo da momentánea alucinación que turbou un instante os seus sentidos, finxíndolle músicas, rumores e palabras, nin na forma das corzas, nin nos seus movementos nin nos curtos bramidos con que parecían chamarse, había nada con que non debese estar xa moi familiarizado un cazador práctico nesta clase de expedicións nocturnas. A medida que refugaba a primeira impresión, Garcés comezou a comprendelo así, e ríndose interiormente da súa incredulidade e o seu medo, desde aquel instante só se ocupou en pescudar, tendo en conta a dirección que seguían, o punto onde se achaban as corzas. Feito o cálculo, colleu a ballesta entre os dentes, e arrastrándose como unha culebra por detrás dos lentiscos, foi situarse obra duns corenta pasos máis lonxe do lugar en que antes se atopaba. Unha vez acomodado no seu novo agocho esperou o tempo suficiente para que as corzas estivesen xa dentro do río, a fin de facer o tiro máis seguro. Apenas empezou a escoitarse ese ruído particular que produce a auga que se bate a golpes ou se axita con violencia, Garcés comezou a levantarse pouquiño a pouco e coas maiores precaucións, apoiándose na terra primeiro sobre a punta dos dedos, e despois cunha dos xeonllos. Xa de pé, e cerciorándose ás apalpadelas de que o arma estaba preparada, deu un paso cara a adiante, alargou o pescozo por encima dos arbustos para dominar o remanso, e tendeu a ballesta; pero no mesmo punto en que, a par da ballesta, tendeu a vista buscando o obxecto que había de ferir, escapouse dos seus beizos un imperceptible e involuntario berro de asombro. A lúa, que fora remontándose con lentitude polo ancho horizonte, estaba inmóbil e como suspendida na metade do ceo. A súa doce claridade alagaba o soto, abrillantaba a intranquila superficie do río, e facía ver os obxectos como a través dunha gasa azul. As corzas desapareceran. No seu lugar, cheo de estupor e case de medo, viu Garcés un grupo de bellísimas mulleres, das cales unhas entraban na auga jugueteando, mentres as outras acababan de desposuírse das lixeiras túnicas que aínda ocultaban á codiciosa vista o tesouro das súas formas. Neses lixeiros e cortados soños da mañá, ricos en imaxes risueñas e voluptuosas, soños diáfanos e celestes como a luz que entón comeza a transparentarse a través das brancas cortinas do leito, non houbo nunca imaxinación de vinte anos que bosquejase coas cores da fantasía unha escena semellante á que se ofrecía naquel punto aos ollos do atónico Garcés. Desposuídas xa das súas túnicas e os seus veos de mil cores, que destacaban sobre o fondo suspendidos das árbores ou arroxados con descoido sobre a alfombra do céspede, as raparigas discorrían ao seu pracer polo soto, formando grupos pintorescos, e entraban e saían na auga, facéndoa saltar en faíscas luminosas sobre as flores da marxe como unha miúda choiva de rocío. Aquí unha delas, branca como o vellón dun cordeiro, sacaba a súa cabeza loura entre as verdes e flotantes follas dunha planta acuática, da cal parecía unha flor a medio abrir, cuxo flexible talo máis ben adiviñábase que se vía tremer debaixo dos infinitos círculos de luz das ondas. Outra alá, co cabelo solto sobre os ombreiros, mecíase suspendida da rama dun salgueiro sobre a corrente do río, e os seus pequenos pés, cor de rosa, facían unha raia de prata ao pasar rozando a tersa superficie. En tanto que estas permanecían recostadas aínda ao bordo da auga cos ollos azuis adormidos, aspirando con voluptuosidad o perfume das flores e estremecéndose lixeiramente ao contacto da fresca brisa, aquelas danzaban en vertixinosa rolda, entrelazando caprichosamente as súas mans, deixando caer atrás a cabeza con delicioso abandono, e ferindo o chan co pé en alternada cadencia. Era imposible seguilas nos seus áxiles movementos, imposible abarcar cunha mirada os infinitos detalles do cadro que formaban, unhas correndo, xogando e perseguíndose con alegres risas por entre o labirinto das árbores; outras asucando a auga como un cisne e rompendo a corrente co levantado seo; outras, en fin, mergullándose no fondo, onde permanecían longo intre para volver á superficie, traendo unha desas flores estrañas que nacen escondidas no leito das augas profundas. A mirada do atónito montero vagaba absorta dun lado a outro, sen saber onde fixarse, ata que, sentado baixo un pavillón de verdura que parecía servirlle de dosel, e rodeado dun grupo de mulleres todas a cal máis belas, que a axudaban a desposuírse das súas ligerísimas vestiduras, creu ver o obxecto das súas ocultas adoracións: a filla do nobre don Dionís, a incomparable Constanza. Marchando de sorpresa en sorpresa, o namorado mozo non se atrevía xa a dar crédito nin ao testemuño dos seus sentidos, e creíase baixo a influencia dun soño fascinador e enganoso. No entanto, pugnaba en balde por persuadirse de que todo canto vía era efecto do desamaño da súa imaxinación; porque mentres máis a miraba, e máis amodo, máis se convencía de que aquela muller era Constanza. Non podía caber dúbida, non; seus eran aqueles ollos escuros e sombreados de longas pestanas, que apenas bastaban a amortecer a luz das súas pupilas; súas aquela loura e abundante cabeleira que, logo de coroar a súa fronte, derramábase polo seu branco seo e as súas redondas costas como unha fervenza de ouro; seus, en fin aquel pescozo airoso, que sostiña o seu lánguida cabeza, lixeiramente inclinada como unha flor que se rende ao peso das pingas de rocío, e aquelas voluptuosas formas que el soñara tal vez, e aquelas mans semellantes a feixes de xasmíns, e aqueles pés diminutos, comparables só con dous pedazos de neve que o sol non puido derretir e que á mañá blanquean entre a verdura. No momento en que Constanza saíu do bosquecillo, sen veo algún que ocultase aos ollos do seu amante os escondidos tesouros do seu hermosura, as súas compañeiras comezaron novamente a cantar estas palabras cunha melodía dulcísima.

CORO

«Xenios do aire, habitadores do luminoso éter, vide envolvidos nun jirón de néboa prateada.

Silfos invisibles, deixade o cáliz dos entreabiertos lirios,

vide nos vosos carros de nácar, aos que voan uncidas as bolboretas.

Larvas das fontes, abandonade o teito de brión e caede sobre nós en miúda choiva de perlas.

Escaravellos de esmeralda, luciérnagas de lume, bolboretas negras, vide!

E vide vós todos, espíritos da noite, vide zumbando como un enxame de insectos de luz e de ouro.

Vide, que xa o astro protector dos misterios brilla na plenitude da súa fermosura.

Vide, que chegou o momento das transformacións marabillosas.

Vide, que os que vos aman espéranvos impacientes.»

Garcés, que permanecía inmóbil, sentiu ao oír aqueles cantares misteriosos que o áspid dos ciumes lle mordía o corazón, e obedecendo a un impulso máis poderoso que a súa vontade, desexando romper dunha vez o encanto que fascinaba os seus sentidos, separou con man trémula e convulsa o ramaje que lle ocultaba, e dun só salto púxose na marxe do río. O encanto rompeu, desvanecióse todo como o fume, e ao tender en torno seu a vista, non viu nin oíu máis que o bullicioso tropel con que as tímidas corzas, sorprendidas no mellor dos seus nocturnos xogos, fuxían espantadas da súa presenza, unha por aquí, outra por alá, cal salvando dun salto as matogueiras, cal gañando a cen a trocha do monte.

-Oh!, ben dixen eu que todas estas cousas non eran máis que fantasmagorías do diaño -exclamou entón o montero- pero por fortuna esta vez andou un pouco torpe deixándome entre as mans a mellor presa. E, en efecto, era así: a corza branca, desexando escapar polo soto, lanzouse entre o labirinto das súas árbores, e enredándose nunha rede de madreselvas, loitaba en balde por soltarse. Garcés encarouna a ballesta; pero no mesmo punto en que ía ferila, a corza volveuse cara ao monteiro, e con voz clara e aguda detivo a súa acción cun berro, dicíndolle:

-Garcés, que vas facer?

O mozo vacilou e, logo dun instante de dúbida, deixou caer ao chan o arma, espantado á soa idea de poder ferir á súa amada. Unha sonora e estridente gargallada veu sacarlo ao fin do seu estupor; a corza branca aproveitara aqueles curtos instantes para acabarse de desenredar e fuxir lixeira como un lóstrego, ríndose da burla feita ao monteiro.

-Ah! condenado enxendro de Satanás -dixo este con voz espantosa, recollendo a ballesta cunha rapidez indicible-; pronto cantaches a vitoria, pronto che criches fóra do meu alcance; e dicindo isto, deixou voar a saeta, que partiu asubiando e foi a perderse na escuridade do soto, no fondo do cal soou ao mesmo tempo un berro, ao que seguiron despois uns xemidos sufocados.

-Meu Deus! -exclamou Garcés ao percibir aqueles queixumes angustiosos-. Deus, se será verdade!

E fóra de si, como tolo, sen darse conta apenas do que pasaba, correu na dirección en que disparara a saeta, que era a mesma en que soaban os xemidos. Chegou ao fin; pero ao chegar, os seus cabelos levantáronse como pinchos de ourizo de horror, as palabras anoáronse na súa gorxa e tivo que agarrarse ao tronco dunha árbore para non caer a terra. Constanza, ferida pola súa man, expiraba alí á súa vista, revolcándose no seu propio sangue, entre as agudas silvas do monte.

viernes, 25 de marzo de 2011

Contos de ÁFRICA

Fai moitos anos, os habitantes dunha pequena aldea vivían atemorizados por unha misteriosa luz branca que se vía no horizonte e que era tan forte que os cegaba. Un día, dous homes moi valentes marcharon á busca da súa orixe que estaba nunha lagoa xigante. Alí, descubriron que era a pel brillante e mollada dun crocodilo que ao saír da auga reflectía a luz da lúa. Desde que o souberon, todos os animais da sabana achegábanse de noite a beber á lagoa para observar a fermosa pel.
En vista do éxito, o crocodilo, orgulloso, comezou a saír máis veces do habitual da auga e ata de día, nas horas de sol e calor.
De tanto exporse ao sol, a pel comezou a engurrárselle cada día máis: pasou de ser unha pel de lámpada a unha pel de figo da que os animais xa se rían.
Pero pouco a pouco comezaron a sentir mágoa del e deixaron de ir beber á lagoa. Entón o crocodilo volveu ao seu hábitat natural, a auga. E dende aquela, sentiu tal vergoña que non quixo saír nunca máis da lagoa, excepto para o necesario e procurando que ninguén o vise. É por iso polo que os crocodilos teñen a pel engurrada e non sacan máis que os ollos e o fuciño fóra da auga.
NAMIBIA
Amencía
A pequena aldea espertaba aos poucos, fora unha fermosa noite africana. Noite de danzas e tambores.
Amencía e outra vez o sol triunfaba sobre a lúa. O sol comezaba a pintar casas, árbores, ás vacas de branco, negro, vermello
Amencía
Os pastores peule guiaban aos seus rabaños tocando as frautas. Os máxicos peule! Poden coa melodía das súas frautas facer camiñar a unha vaca cara atrás,ou devorar lume e meter o seu corpo dentro dunha gran media cabaza.
Amencía
As mozas da aldea xogaban corricando cos seus cántaros cara á lagoa.
Amencía
Os nenos recitaban as "aleyas" do xeneroso Corán no patio da Mesquita.
Amencía e a silueta de Namán destacábase entre todas as cousas, virando o seu corpo e cavando, unha e outra vez, virando e cavando, unha e outra vez: trum, taca, trum. taca, trum.
A cada golpe do seu daba os paxaros voaban cara ás apracibles ribeiras do Djóliba, o río sacro, o río de todos os ríos.
De súpeto chegouun neno á carreira:
- Namán, Namán! Os anciáns espéranche baixo a árbore da palabra!
Sorprendido ante un aviso tan temperán Namán deixou o seu daba e
encamiñouse cara á aldea, cara á praza do pobo, cara á árbore da palabra.
Chegou Namán e baixo a árbore da palabra estaban sentados os anciáns do pobo. Xunto aos anciáns un home branco fumando en pipa, era un emisario. Un deses emisarios que chegan ás aldeas a recrutar homes negros para pelexar nunha guerra de brancos.
Os anciáns falaron:
-Namán, es o noso elixido, o mellor dos nosos homes, o orgullo da nosa aldea. Vai e proba o valor dos mandingas.
A esposa de Namán, que tempranamente estaba moendo grans no morteiro, tum tupac, tum, tupac deixou de moer ante a noticia e correu cara á súa choza.
A chorar a partida do seu home.
Ao día seguinte, moi cedo, soaron os tambores para despedir a Namán.
Soaba o ritmo do guerreiro,como soaba!
Tututatatatá, tututatatatá, tututa....
Namán partiu nunha barca cara ao porto principal. Afastábase da súa xente, da súa esposa.
Esa noite as mulleres da aldea, consolaron á muller de Namán, falando con ela na súa choza.Falaron toda a noite.
E o tempo pasou Así, como deus quixo, unha chiscadela de Deus e o tempo pasa ao seu antollo.
Os feiticeiros consultaban ás pedras, ás entrañas dos animais e algo vían, pero calaban.
Logo duns meses chegaron noticias de Namán. Un tradutor leu a carta.
Namán estaba ben. En África do Norte, pedía noticias do seu pobo, da colleita, das festas, das danzas,das conversacións dos vellos baixo a árbore da palabra. Esa noite houbo unha festa na aldea en honra a Namán.
E Deus, así, cun simple pestanexo, quixo que pasasen varios meses, diante da ansiedade, porque nada sabían de Namán. Chegou outra carta.
Namán estaba en Corcega, Italia, e para rematar en Alemaña e felicitábase porque o condecoraran.
-O noso Namán! - dicían os vellos
Outra carta.Unha simple carta informando que Namán caera prisioneiro dos alemáns. Esta noticia pesou moito sobre a aldea. Os anciáns decidiron que Namán quedaba autorizado para danzar o Douga, a danza sacra do voitre que ninguén baila sen realizar unha acción importante.
Foi un consolo para a muller de Namán ver como elevaban ao seu marido á dignidade dos heroes do país. Pero, un mes máis tarde, chegara unha tráxica carta. Era dun soldado amigo de Namán.
"Era o amencer. Estabamos en Tiaroye-sur-Mer. Nunha gran contendo contra os nosos xefes brancos de Dakar, unha bala traizoou a Namán.Descansa en terra senegalesa."
Amencía. As palmeiras inclinábanse tristes cara ao océano.
Amencía. Chegaban os voitres á aldea, cos seus corveos anunciaban a traxedia.
Alí, onde Namán caera, un enorme voitre planeaba sobre o seu corpo, como preguntando:
-Namán! Non bailaches esa danza que leva o meu nome?. Outros a bailarán Namán. Descansa Namán outros a bailarán.
MALÍ
Ole Partukei era un guerreiro masai vivía en compañía doutros guerreiros. Era un home xigan-te e cunha forza descomunal que só podía compararse á enormidade do seu apetito, e, dado que os guerreiros estaban nun olpuL e entón só se alimentan de carne, case non atopaba forma de saciar a súa gran voracidade. Non pasou, pois, moito tempo antes de que decidise abandonar a aldea, e partiu para vivir no bosque, levando consigo ao seu criado, Murunya Nkiyiaa.
As semanas transcorreron e Ole Partukei foi cobrando hábitos cada vez máis salvaxes. Non cubría xa o seu corpo con vestiduras, senón que vagaba sen outras roupas que a súa vello hirsuto e tupido; profería gruñidos e ronquidos máis propios de bestas que dun home; durmía ao aire libre ou ao acubillo de arbustos, ao azar dos seus correrías. Os animais temíano e fuxían, evitando pasar preto do seu cubil. Cando esgotaba a caza no terreo en que establece-se o seu campamento, levantábao e gorecíase noutro punto do bosque. E era entón cando comezaban os problemas para os seus novos veciños, pois Ole Partukei non dubidaba en realizar expedicións de saqueo, roubando, matando e devorando o gando dos habitantes do lugar. Os que fugazmente podían ser testemuñas das súas barbaridade case non eran cridos cando falaban dun xigante feroz, que percorría espido os bosques lanzando gruñidos e ma-tando vacas.
Unha tarde, Ole Partukei e o seu servente, Murunya, axexaban un rabaño. O guerreiro que o custodiaba decatouse da presenza do xigante e viu como avanzaba cara a un boi gordo e cheo de graxa. Palpou a empuñadura da súa espada, pero, demasiado atemorizado para enfrontarse ao titán, dun salto refuxiouse tras uns arbustos. Desde alí viuno asir polo rabo ao boi e, cunha soa man, arrastralo cara a si. Aínda que estaba asustado, o seu orgullo de gue-rreiro e a súa obrigación de coidar o rabaño puideron máis que o medo, polo que se lanzou sobre o dorso de Ole Partukei e descargou no seu ombreiro un gran golpe coa espada, dei-xándolla cravada. Ole Partukei pensou que o seu criado dáballe golpiños nas costas.
-Que ocorre, Murunya? -preguntou.
-Nada, señor -foi a resposta, pois Murunya non vira o ataque do guerreiro.
Sen máis dilacións, o xigante rompeu o pescozo do boi cun sinxelo movemento e levouno a rastro ata a espesura. Máis tarde, no seu campamento, Ole Partukei sentiu que algo lle cho-rreaba por detrás.
-Murunya -dixo Ole Parkutei - creo que estou suando. Trae algo con que limparme.
Murunya viu entón a ferida do seu amo e tatexou:
-Non..., non..., non é suor, señor. Tes unha espada cravada no ombreiro: é sangue.
Ole Partukei arrincouse a espada do ombreiro e tirouna ao carón, sen dar mostras de sufrir dano algún.
-Quen me puido facer isto? - ruxiu.
-Non o sei. sería algún guerreiro que vixiase o rabaño -aventurou o seu criado.
Ole Partukei estaba tan furioso como un león ferido . Entre terribles improperios tomou o mesmo camiño que levara ao rabaño de vacas, xurando vingarse da ofensa recibida.
Mentres isto ocorría, o guerreiro regresara ao seu poboado co gando. Xunto ao lume, relatou aos seus compañeiros o ocorrido, sen esquecer de xactarse un pouco.
-Deille a ese xigante unha lección que nunca esquecerá.
Os seus amigos estaban arrepiados.
-Sábes o que fixeches? Meter nunha boa lea.E así foi, posto que Ole Partukei seguira as pe-gadas das vacas ata o poboado e, nese instante, saltou por encima do cercado atacando por sorpresa. Os guerreiros, atacados de improviso, fuxiron en todas direccións. Ole Partukei, rápido como un animal salvaxe, aferrou por unha perna ao que ata ese momento había estado alardeando e lanzouno como a un boneco contra unha matogueira espiñenta. Despois arrin-cou unha árbore de raíz, o brandiu coma se dunha maza tratásese e cargou contra todos os demais. Non se detivo ata deixar a aldea sementada de corpos malferidos. Entón deuse por satisfeito e abandonou o lugar.
Pasou moito tempo. E unha gran seca chegou á terra dos masai. As lúas sucedéronse, pero nin chegaron as choivas nin os ríos trouxeron auga. Os masai e o seu gando morríanse de sede. Ante estes feitos, cargaron os seus burros e tomaron a determinación de abandonar os seus fogares en busca de pastos frescos. Só un home, Lankas, optou por quedar.
O único lugar que permanecía aínda verde e húmido nos arredores era o bosque. Pero no bosque tiña o seu fogar Ole Partukei. Por fortuna, Lankas fora moito tempo atrás bo amigo do xigante, cando ambos foron guerreiros. Así pois, decidiu intentar persuadir ao seu antigo ami-go de que lle deixase levar o seu rabaño a pastar á espesura e, non sen nerviosismo, em-prendeu a marcha cara alí.
-Ole Partukei -díxolle-, estou á túa mercé nestes tempos de dificultades. Es o señor do bos-que, e así se che recoñece. E sábese que ninguén pode apacentar os seus rabaños aquí sen o teu permiso. Pero, pola nosa vella amizade, pídoche que me deixes traer ao meu gando antes de que morra.
-Lankas, vello camarada, trae cando queiras as túas vacas, as túas cabras e cordeiros. Es libre para percorrer os meus dominios con total seguridade. Encantáseme compartir este gran bosque contigo–respondeulle Ole Partukei. Pero nos seus ollos viuse un brillo voraz.
Aliviado, Lankas conduciu o seu gando ao bosque. Como esixe o costume entre os masai, presentou a Ole Partukei un magnífico touro para selar o acordo ao que chegaran.
E todo foi ben, ata que, nun dos seus vagabundeos, o enorme salvaxe deu cos rabaños de Lankas, que pacían indolentes. Ben alimentados e sans, os animais produciron en Ole Partu-kei unha excelente impresión.
-Vaia, vaia - díxose -, realmente o meu amigo Lankas ten uns fermosos touros nas miñas te-rras. Mais, por que debe el ter tantos e eu ningún? Se eu permitinlle xenerosamente compartir as miñas propiedades, ben pode compartir el comigo o seu gando.
E, desde aquel día, comezou a axexar ao gando do seu antigo camarada, esperando a oca-sión propicia. Esta non tardou en chegar, por canto Lankas partiu de viaxe; Ole Partukei fíxose cun fermoso touro con manchas vermellas no lombo e a cerviz, levouno ata o seu campamen-to e comeullo nunha sentada. Cando volveu sentir fame roubou un segundo touro, e despois un terceiro. Ata que Lankas regresou. Desesperado, comezou a xemer.
-Os meus touros, os meus touros! Onde están? Entreguei a Ole Partukei o mellor de todos e el róubame tres aproveitando a miña ausencia. tratou ao seu amigo máis antigo como ao peor dos seus inimigos. Pero. se busca problemas, acaba de atopalos: xuro polo sangue do touro que selou o noso pacto que me vingarei.
Lankas ardía de rabia. Foi a visitar a un cazador coñecido seu e conseguiu algunhas frechas envelenadas. Cando o cazador soubo o propósito de Lankas de matar a Ole Partukei, non deixou de alegrarse, pois a súa terrible presenza puña en fuga a todos os animais. Despois, Lankas buscou o rastro de Ole Partukei e seguiuno ata o campamento.
Alí estaba Ole Partukei. Sentado no chan, remataba a súa comida, un hipopótamo recente-mente abatido. Lankas buscou furtivamente unha matogueira que lle ocultase, apuntou con calma, montou o arco e disparou tres frechas envelenadas. A primeira zumbou xunto ao oído do xigante, a segunda rozoulle o ombreiro, pero a. terceira cravouse profundamente no enor-me brazo.
Ole Partukei lanzou un ruxido ao sentirse ferido e botou miradas furiosas en derredor buscan-do ao seu atacante, pero non puido dar con Lankas. Ao ver que o seu terceiro dardo daba no albo, escondérase no máis denso da espesura. Ole Partukei arrincouse a frecha e viu o negro e denso veleno na súa punta. Atouse ao brazo unha correa de coiro, sobre a ferida e chuspiu. Berroulleu a Murunya:
-Trae as miñas herbas de curar e prepárame un medicamento con graxa e a vexiga dunha becerra. Date présa ou o veleno comezará a facer efecto.
Unha vez preparada a poción, apurouna dun grolo sen perder un instante. Non pasou moito tempo ata que a dor desapareceu e as forzas volveron ao seu brazo ferido.
Ao día seguinte, Lankas chegouse ao campamento, coidadosamente, para comprobar se a súa vítima aínda seguía viva. Viu que estaba comendo con bo apetito e que, con toda eviden-cia, gozaba dunha saúde magnífica. Arrastrouse entón máis cerca, preparou o tiro e logrou un certeiro branco na articulación do nocello. Ole Partukei caeu ao chan gritando e retorcéndose. A punta da frecha penetrara profundamente no óso. Tratou Ole Partukei de arrincarse o dardo, pero estaba firmemente cravado. O veleno comezou a esparexerse polo seu gran corpo e Ole Partukei agonizaba. Ao comprobar que a ferida era mortal, Lankas fuxiu a través do bosque.
Murunya preparou unha vez máis o medicamento nun intento de salvar a vida do seu señor, Ole Partukei bebeuna, pero esta vez foi en balde. Ole Partukei soubo que ía morrer, perdeu toda esperanza, pero quixo enfrontarse á morte como o gran guerreiro que foi tempo atrás. Ordenou a Murunya que cumprise os seus últimos_desexos:
- Tráeme a miña lanza, o meu escudo, o meu tocado e a miña pel de león. Vísteme como cando era un guerreiro na miña mocidade.
Murunya choraba mentres ataviaba por última vez ao seu amo.
Con esmero lle lazou as pulseiras, os brazaletes, os colares, o tocado de plumas de avestruz e a pel de león. Colgou do seu brazo o gran escudo coa estrela branca e no seu puño puxo a lanza, coa punta mortal recentemente afiada. Empregando cada ápice da súa forza, Murunya alzou ao seu señor, vestido coma se houbese de enfrontar unha terrible e gloriosa batalla, e apoiouno contra o tronco dunha árbore.
E mentres o sol se afundía no crepúsculo, Ole Partukei uniu o seu espírito ao dos seus ante-pasados.
Ao día seguinte, Lankas regresou a comprobar que fora do xigante. Non oíu ruído algún nin viu a ninguén, nin ao enorme salvaxe nin ao seu criado. Unicamente, grandes cheas de ósos formando pequenos outeiros. Regresou ao seu pobo, e contou que o xigante e Murunya Nki-yiaa desapareceran. Os pequenos outeiros que aínda hoxe se levantan na terra dos masai seguen levando o nome de "Ole Partukei".
TANZANIA-KENIA

miércoles, 19 de enero de 2011

CONTO CHECO sobre a PAZ

Nun pequeno pobo, unha muller levou unha gran sorpresa ao ver que chamar á súa porta un estraño, correctamente vestido, que lle pedía algo para comer.

· Síntoo, dixo ela, pero agora mesmo non teño nada en casa.

· Non se preocupe, dixo amablemente o estraño. Teño unha pedra de sopa na miña carteira; se vostede me permitise botala nunha pota de auga fervendo, eu faría a máis exquisita sopa do mundo. Un puchero moi grande, por favor.

Á muller picoulle a curiosidade, puxo a pota ao lume e foi a contar o segredo da pedra de sopa ás súas veciñas. Cando a auga rompeu a ferver, toda a veciñanza reuniuse alí para ver a aquel estraño e a súa pedra de sopa.

O estraño deixou caer a pedra na auga, logo probou unha culleiradiña con verdadeira delectación e exclamou:

· Deliciosa! O único que necesita é unhas poucas patacas.?

· Eu teño patacas na miña cociña!, gritou unha muller. E en poucos minutos estaba de volta cun cesto de patacas peladas que foron dereitas á pota.

O estraño volveu probar o brebaxe.

· Excelente!, dixo; e engadiu pensativamente:

· Se tivésemos un pouco de carne, fariamos un cocido en sumo grao apetitoso....

Outra ama de casa saíu zumbando e regresou cun pedazo de carne que o estraño, tras aceptalo cortesmente, introduciu na pota.

Cando volveu probar o caldo, puxo os ollos en branco e dixo:

· Ah, que saboroso! Se tivésemos unhas cantas verduras, sería perfecto, absolutamente perfecto...

Unha das veciñas foi correndo ata a súa casa e volveu cunha cesta chea de cebolas, xudía, chícharos e cenoias.
Logo de introducir as verduras na pota, o estraño probou novamente o guiso e, con ton autoritario, dixo

· O sal!

· Aquí ten, díxolle a dona da casa.

A continuación deu orde:

· Pratos para todo o mundo.

A xente apresurouse a ir ás súas casas en busca de pratos. Algúns regresaron traendo ata pan e froitas. Logo sentaron a gozar da espléndida comida, mentres o estraño repartía abundantes racións da súa incrible sopa.

Todos sse entían estrañamente felices e mentres rían, charlaban e compartían por primeira vez a súa comida. No medio do alborozo, o estraño se escapuliuse silenciosamente, deixando tras de si a milagrosa pedra de sopa, que eles poderían usar sempre que quixesen facer, para compartir, a máis deliciosa sopa do mundo.

domingo, 19 de diciembre de 2010

CONTO DO MAGREB

A PEREGRINACIÓN DO LEÓN
Esta é a historia dun Lobo que se achegou ao León e díxolle:
- León.
-Si?
-Imos a peregrinar.
-Pero... meu fillo, onde imos de peregrinación?
-Voute levar comigo a un camiño no bosque e vas peregrinar.
-De acordo, entón, imos!
No camiño o Lobo conduciu ao León a unha rocha furada, que tiña un grande oco.
O Lobo meteuse neste oco e cando saíu polo outro lado dixo:
-Ven, León, se non cometiches pecado algún, serás purificado e saíras con toda facilidade.
Entón dirixiuse o León con moito coidado cara ao oco e o Lobo animouno: --Entra, León, entra! Veña, non sexa medicas, entra xa ou es un pecadento e por iso tes medo?
E o León foi entrando ata que a súa cabeza e as súas coxas podíanse ver dende a parte de atrás da rocha. Pero quedou encaixado e non podía moverse máis.
O Lobo entón díxolle rindo:
-León, Xa fixeches a peregrinación? Queda aí!
E cortoulle un anaco de carne da coxa traseira e comeuna. Logo, lambendo o fociño, púxose diante do León e díxolle:
- León, boa noite! Eu vólvome a casa
Pero cando se deu a volta o León estirou as súas patas dianteiras e cortou o rabo ao Lobo. Dixo:
-Vaite, Lobo vaite ¡Agora estás marcado!
No camiño de volta comezou a fluír o medo no interior do Lobo e dixo:
-Que fago agora? O León adelgazará e escapará e comerame!
Foi tanto o seu temor, que logo duns días o Lobo traidor morreu de medo.

martes, 14 de diciembre de 2010

CONTO POPULAR RUSO


O LOBO RABÓN

Sucedeu esta histoa>ria alá na antigüidade, cando Xesucristo andaba aínda sobre a terra cos apóstolos. Ían un día por un camiño, un ancho camiño, cando se cruzaron cun lobo.
- Señor ! Teño fame. dixo o lobo
- Vai e come unha egua ?contestou Xesucristo
O lobo correu na procura dunha egua. Cando atopou unha, achegouse e díxolle:
- O Señor mandoume que te coma, sabes, egua?
- Que va! Non está permitido comerme a min. Ata teño un
certificado que así o testemuña, só que o levo ben gardado.
Pois, ensínamo.
- Ponte máis preto das miñas patas traseiras.
O lobo achegouse, e a egua, dunha couce nos dentes, despediuno a vinte metros de distancia, mentres ela escapaba.
O lobo foi a queixarse a Xesucristo:
- Señor: a egua estivo a piques de matarme.
- Vai e cómeche un carneiro.
O lobo correu en busca dun carneiro e díxolle:
- Vou comerte, carneiro. Ordenouno o Señor.
- Bo, pois cómeme. Pero, verás: o mellor será que che poñas ao pé desta costa e abras ben as fauces; entón eu baixarei correndo desde arriba e metereime dereitiño na túa boca.
O lobo colocouse ao pé da costa coas fauces abertas. O carneiro, entón, colleu carreiriña desde o alto da costa e, zas!, pegoulle un croque, tirándoo ao chan, e el escapouse.
Cando o lobo se puxo en pé, mirou a todas partes, pero o carneiro desaparecera.
De novo foi a queixarse a Xesucristo:
- Señor !díxolle?: o carneiro tamén me enganou e por pouco
me mata.
- Vai e cómeche a un xastre.
O lobo foi en busca dun xastre. Cando lle atopou, díxolle:
- Vou comerte, xastre. Mandouno o Señor.
- Deixa, polo menos, que me despida da miña familia.
- Non; nin sequera che permitirei que te despidas.
- Que se lle vai facer! Cómeme, pois. Pero agarda primeiro a que te mida para ver se caibo dentro de ti.
- De acordo.
O xastre deu unha volta ao redor do lobo, agarroulle do rabo, enroloullo ben ao redor da man e púxose a pasar o ferro polo seu espiñazo. O lobo revolveuse e debateuse ata que, por fin, escapou deixando o rabo en mans do xastre. Ía correndo a cen, cando se atopou con sete lobos.
- Oe! Como andas sen rabo, lobo gris? preguntáronlle.
- Arrincoumo un xastre.
- E onde está ese xastre?
- Alá vai polo camiño.
- Temos que darlle alcance.
E lanzáronse detrás do xastre.
O xastre deuse conta de que lle perseguían e. vendo que aquilo se puña feo, subiu ata o máis alto dunha árbore e alí quedou.
Os lobos chegaron ata a árbore e dixeron:
- Amigos, temos que botarlle a garra ao xastre. Ti, rabón, colócache debaixo de todos, e nós irémonos subindo un encima do outro, ata que o alcancemos.
O lobo rabón tendeuse no chan, outro subiuse enriba, logo outro, e outro... chegando cada un máis arriba. Subía xa o último, cando o xastre, vendo que non tiña salvación e que ían alcanzalo sen remedio, gritou desde arriba:
- O que vai quedar peor parado é o rabón.
Este, que lle oíu, se escabuliu como puido e veña a correr! Os sete lobos, que caeron ao chan por culpa súa, lanzáronse tras el, déronlle alcance e morderon nel ata cansarse, deixando case morto.
En canto ao xastre, baixouse da árbore e volveu á súa casa.

CONTO ÁRABE