Contos de ÁFRICA

Fai moitos anos, os habitantes dunha pequena aldea vivían atemorizados por unha misteriosa luz branca que se vía no horizonte e que era tan forte que os cegaba. Un día, dous homes moi valentes marcharon á busca da súa orixe que estaba nunha lagoa xigante. Alí, descubriron que era a pel brillante e mollada dun crocodilo que ao saír da auga reflectía a luz da lúa. Desde que o souberon, todos os animais da sabana achegábanse de noite a beber á lagoa para observar a fermosa pel.
En vista do éxito, o crocodilo, orgulloso, comezou a saír máis veces do habitual da auga e ata de día, nas horas de sol e calor.
De tanto exporse ao sol, a pel comezou a engurrárselle cada día máis: pasou de ser unha pel de lámpada a unha pel de figo da que os animais xa se rían.
Pero pouco a pouco comezaron a sentir mágoa del e deixaron de ir beber á lagoa. Entón o crocodilo volveu ao seu hábitat natural, a auga. E dende aquela, sentiu tal vergoña que non quixo saír nunca máis da lagoa, excepto para o necesario e procurando que ninguén o vise. É por iso polo que os crocodilos teñen a pel engurrada e non sacan máis que os ollos e o fuciño fóra da auga.

NAMIBIA

Amencía
A pequena aldea espertaba aos poucos, fora unha fermosa noite africana. Noite de danzas e tambores.
Amencía e outra vez o sol triunfaba sobre a lúa. O sol comezaba a pintar casas, árbores, ás vacas de branco, negro, vermello
Amencía
Os pastores peule guiaban aos seus rabaños tocando as frautas. Os máxicos peule! Poden coa melodía das súas frautas facer camiñar a unha vaca cara atrás,ou devorar lume e meter o seu corpo dentro dunha gran media cabaza.
Amencía
As mozas da aldea xogaban corricando cos seus cántaros cara á lagoa.
Amencía
Os nenos recitaban as "aleyas" do xeneroso Corán no patio da Mesquita.
Amencía e a silueta de Namán destacábase entre todas as cousas, virando o seu corpo e cavando, unha e outra vez, virando e cavando, unha e outra vez: trum, taca, trum. taca, trum.
A cada golpe do seu daba os paxaros voaban cara ás apracibles ribeiras do Djóliba, o río sacro, o río de todos os ríos.
De súpeto chegouun neno á carreira:
- Namán, Namán! Os anciáns espéranche baixo a árbore da palabra!
Sorprendido ante un aviso tan temperán Namán deixou o seu daba e
encamiñouse cara á aldea, cara á praza do pobo, cara á árbore da palabra.
Chegou Namán e baixo a árbore da palabra estaban sentados os anciáns do pobo. Xunto aos anciáns un home branco fumando en pipa, era un emisario. Un deses emisarios que chegan ás aldeas a recrutar homes negros para pelexar nunha guerra de brancos.
Os anciáns falaron:
-Namán, es o noso elixido, o mellor dos nosos homes, o orgullo da nosa aldea. Vai e proba o valor dos mandingas.
A esposa de Namán, que tempranamente estaba moendo grans no morteiro, tum tupac, tum, tupac deixou de moer ante a noticia e correu cara á súa choza.
A chorar a partida do seu home.
Ao día seguinte, moi cedo, soaron os tambores para despedir a Namán.
Soaba o ritmo do guerreiro,como soaba!
Tututatatatá, tututatatatá, tututa....
Namán partiu nunha barca cara ao porto principal. Afastábase da súa xente, da súa esposa.
Esa noite as mulleres da aldea, consolaron á muller de Namán, falando con ela na súa choza.Falaron toda a noite.
E o tempo pasou Así, como deus quixo, unha chiscadela de Deus e o tempo pasa ao seu antollo.
Os feiticeiros consultaban ás pedras, ás entrañas dos animais e algo vían, pero calaban.
Logo duns meses chegaron noticias de Namán. Un tradutor leu a carta.
Namán estaba ben. En África do Norte, pedía noticias do seu pobo, da colleita, das festas, das danzas,das conversacións dos vellos baixo a árbore da palabra. Esa noite houbo unha festa na aldea en honra a Namán.
E Deus, así, cun simple pestanexo, quixo que pasasen varios meses, diante da ansiedade, porque nada sabían de Namán. Chegou outra carta.
Namán estaba en Corcega, Italia, e para rematar en Alemaña e felicitábase porque o condecoraran.
-O noso Namán! - dicían os vellos
Outra carta.Unha simple carta informando que Namán caera prisioneiro dos alemáns. Esta noticia pesou moito sobre a aldea. Os anciáns decidiron que Namán quedaba autorizado para danzar o Douga, a danza sacra do voitre que ninguén baila sen realizar unha acción importante.
Foi un consolo para a muller de Namán ver como elevaban ao seu marido á dignidade dos heroes do país. Pero, un mes máis tarde, chegara unha tráxica carta. Era dun soldado amigo de Namán.
"Era o amencer. Estabamos en Tiaroye-sur-Mer. Nunha gran contendo contra os nosos xefes brancos de Dakar, unha bala traizoou a Namán.Descansa en terra senegalesa."
Amencía. As palmeiras inclinábanse tristes cara ao océano.
Amencía. Chegaban os voitres á aldea, cos seus corveos anunciaban a traxedia.
Alí, onde Namán caera, un enorme voitre planeaba sobre o seu corpo, como preguntando:
-Namán! Non bailaches esa danza que leva o meu nome?. Outros a bailarán Namán. Descansa Namán outros a bailarán.
MALÍ

Ole Partukei era un guerreiro masai vivía en compañía doutros guerreiros. Era un home xigan-te e cunha forza descomunal que só podía compararse á enormidade do seu apetito, e, dado que os guerreiros estaban nun olpuL e entón só se alimentan de carne, case non atopaba forma de saciar a súa gran voracidade. Non pasou, pois, moito tempo antes de que decidise abandonar a aldea, e partiu para vivir no bosque, levando consigo ao seu criado, Murunya Nkiyiaa.
As semanas transcorreron e Ole Partukei foi cobrando hábitos cada vez máis salvaxes. Non cubría xa o seu corpo con vestiduras, senón que vagaba sen outras roupas que a súa vello hirsuto e tupido; profería gruñidos e ronquidos máis propios de bestas que dun home; durmía ao aire libre ou ao acubillo de arbustos, ao azar dos seus correrías. Os animais temíano e fuxían, evitando pasar preto do seu cubil. Cando esgotaba a caza no terreo en que establece-se o seu campamento, levantábao e gorecíase noutro punto do bosque. E era entón cando comezaban os problemas para os seus novos veciños, pois Ole Partukei non dubidaba en realizar expedicións de saqueo, roubando, matando e devorando o gando dos habitantes do lugar. Os que fugazmente podían ser testemuñas das súas barbaridade case non eran cridos cando falaban dun xigante feroz, que percorría espido os bosques lanzando gruñidos e ma-tando vacas.
Unha tarde, Ole Partukei e o seu servente, Murunya, axexaban un rabaño. O guerreiro que o custodiaba decatouse da presenza do xigante e viu como avanzaba cara a un boi gordo e cheo de graxa. Palpou a empuñadura da súa espada, pero, demasiado atemorizado para enfrontarse ao titán, dun salto refuxiouse tras uns arbustos. Desde alí viuno asir polo rabo ao boi e, cunha soa man, arrastralo cara a si. Aínda que estaba asustado, o seu orgullo de gue-rreiro e a súa obrigación de coidar o rabaño puideron máis que o medo, polo que se lanzou sobre o dorso de Ole Partukei e descargou no seu ombreiro un gran golpe coa espada, dei-xándolla cravada. Ole Partukei pensou que o seu criado dáballe golpiños nas costas.
-Que ocorre, Murunya? -preguntou.
-Nada, señor -foi a resposta, pois Murunya non vira o ataque do guerreiro.
Sen máis dilacións, o xigante rompeu o pescozo do boi cun sinxelo movemento e levouno a rastro ata a espesura. Máis tarde, no seu campamento, Ole Partukei sentiu que algo lle cho-rreaba por detrás.
-Murunya -dixo Ole Parkutei - creo que estou suando. Trae algo con que limparme.
Murunya viu entón a ferida do seu amo e tatexou:
-Non..., non..., non é suor, señor. Tes unha espada cravada no ombreiro: é sangue.
Ole Partukei arrincouse a espada do ombreiro e tirouna ao carón, sen dar mostras de sufrir dano algún.
-Quen me puido facer isto? - ruxiu.
-Non o sei. sería algún guerreiro que vixiase o rabaño -aventurou o seu criado.
Ole Partukei estaba tan furioso como un león ferido . Entre terribles improperios tomou o mesmo camiño que levara ao rabaño de vacas, xurando vingarse da ofensa recibida.
Mentres isto ocorría, o guerreiro regresara ao seu poboado co gando. Xunto ao lume, relatou aos seus compañeiros o ocorrido, sen esquecer de xactarse un pouco.
-Deille a ese xigante unha lección que nunca esquecerá.
Os seus amigos estaban arrepiados.
-Sábes o que fixeches? Meter nunha boa lea.E así foi, posto que Ole Partukei seguira as pe-gadas das vacas ata o poboado e, nese instante, saltou por encima do cercado atacando por sorpresa. Os guerreiros, atacados de improviso, fuxiron en todas direccións. Ole Partukei, rápido como un animal salvaxe, aferrou por unha perna ao que ata ese momento había estado alardeando e lanzouno como a un boneco contra unha matogueira espiñenta. Despois arrin-cou unha árbore de raíz, o brandiu coma se dunha maza tratásese e cargou contra todos os demais. Non se detivo ata deixar a aldea sementada de corpos malferidos. Entón deuse por satisfeito e abandonou o lugar.
Pasou moito tempo. E unha gran seca chegou á terra dos masai. As lúas sucedéronse, pero nin chegaron as choivas nin os ríos trouxeron auga. Os masai e o seu gando morríanse de sede. Ante estes feitos, cargaron os seus burros e tomaron a determinación de abandonar os seus fogares en busca de pastos frescos. Só un home, Lankas, optou por quedar.
O único lugar que permanecía aínda verde e húmido nos arredores era o bosque. Pero no bosque tiña o seu fogar Ole Partukei. Por fortuna, Lankas fora moito tempo atrás bo amigo do xigante, cando ambos foron guerreiros. Así pois, decidiu intentar persuadir ao seu antigo ami-go de que lle deixase levar o seu rabaño a pastar á espesura e, non sen nerviosismo, em-prendeu a marcha cara alí.
-Ole Partukei -díxolle-, estou á túa mercé nestes tempos de dificultades. Es o señor do bos-que, e así se che recoñece. E sábese que ninguén pode apacentar os seus rabaños aquí sen o teu permiso. Pero, pola nosa vella amizade, pídoche que me deixes traer ao meu gando antes de que morra.
-Lankas, vello camarada, trae cando queiras as túas vacas, as túas cabras e cordeiros. Es libre para percorrer os meus dominios con total seguridade. Encantáseme compartir este gran bosque contigo–respondeulle Ole Partukei. Pero nos seus ollos viuse un brillo voraz.
Aliviado, Lankas conduciu o seu gando ao bosque. Como esixe o costume entre os masai, presentou a Ole Partukei un magnífico touro para selar o acordo ao que chegaran.
E todo foi ben, ata que, nun dos seus vagabundeos, o enorme salvaxe deu cos rabaños de Lankas, que pacían indolentes. Ben alimentados e sans, os animais produciron en Ole Partu-kei unha excelente impresión.
-Vaia, vaia - díxose -, realmente o meu amigo Lankas ten uns fermosos touros nas miñas te-rras. Mais, por que debe el ter tantos e eu ningún? Se eu permitinlle xenerosamente compartir as miñas propiedades, ben pode compartir el comigo o seu gando.
E, desde aquel día, comezou a axexar ao gando do seu antigo camarada, esperando a oca-sión propicia. Esta non tardou en chegar, por canto Lankas partiu de viaxe; Ole Partukei fíxose cun fermoso touro con manchas vermellas no lombo e a cerviz, levouno ata o seu campamen-to e comeullo nunha sentada. Cando volveu sentir fame roubou un segundo touro, e despois un terceiro. Ata que Lankas regresou. Desesperado, comezou a xemer.
-Os meus touros, os meus touros! Onde están? Entreguei a Ole Partukei o mellor de todos e el róubame tres aproveitando a miña ausencia. tratou ao seu amigo máis antigo como ao peor dos seus inimigos. Pero. se busca problemas, acaba de atopalos: xuro polo sangue do touro que selou o noso pacto que me vingarei.
Lankas ardía de rabia. Foi a visitar a un cazador coñecido seu e conseguiu algunhas frechas envelenadas. Cando o cazador soubo o propósito de Lankas de matar a Ole Partukei, non deixou de alegrarse, pois a súa terrible presenza puña en fuga a todos os animais. Despois, Lankas buscou o rastro de Ole Partukei e seguiuno ata o campamento.
Alí estaba Ole Partukei. Sentado no chan, remataba a súa comida, un hipopótamo recente-mente abatido. Lankas buscou furtivamente unha matogueira que lle ocultase, apuntou con calma, montou o arco e disparou tres frechas envelenadas. A primeira zumbou xunto ao oído do xigante, a segunda rozoulle o ombreiro, pero a. terceira cravouse profundamente no enor-me brazo.
Ole Partukei lanzou un ruxido ao sentirse ferido e botou miradas furiosas en derredor buscan-do ao seu atacante, pero non puido dar con Lankas. Ao ver que o seu terceiro dardo daba no albo, escondérase no máis denso da espesura. Ole Partukei arrincouse a frecha e viu o negro e denso veleno na súa punta. Atouse ao brazo unha correa de coiro, sobre a ferida e chuspiu. Berroulleu a Murunya:
-Trae as miñas herbas de curar e prepárame un medicamento con graxa e a vexiga dunha becerra. Date présa ou o veleno comezará a facer efecto.
Unha vez preparada a poción, apurouna dun grolo sen perder un instante. Non pasou moito tempo ata que a dor desapareceu e as forzas volveron ao seu brazo ferido.
Ao día seguinte, Lankas chegouse ao campamento, coidadosamente, para comprobar se a súa vítima aínda seguía viva. Viu que estaba comendo con bo apetito e que, con toda eviden-cia, gozaba dunha saúde magnífica. Arrastrouse entón máis cerca, preparou o tiro e logrou un certeiro branco na articulación do nocello. Ole Partukei caeu ao chan gritando e retorcéndose. A punta da frecha penetrara profundamente no óso. Tratou Ole Partukei de arrincarse o dardo, pero estaba firmemente cravado. O veleno comezou a esparexerse polo seu gran corpo e Ole Partukei agonizaba. Ao comprobar que a ferida era mortal, Lankas fuxiu a través do bosque.
Murunya preparou unha vez máis o medicamento nun intento de salvar a vida do seu señor, Ole Partukei bebeuna, pero esta vez foi en balde. Ole Partukei soubo que ía morrer, perdeu toda esperanza, pero quixo enfrontarse á morte como o gran guerreiro que foi tempo atrás. Ordenou a Murunya que cumprise os seus últimos_desexos:

- Tráeme a miña lanza, o meu escudo, o meu tocado e a miña pel de león. Vísteme como cando era un guerreiro na miña mocidade.
Murunya choraba mentres ataviaba por última vez ao seu amo.
Con esmero lle lazou as pulseiras, os brazaletes, os colares, o tocado de plumas de avestruz e a pel de león. Colgou do seu brazo o gran escudo coa estrela branca e no seu puño puxo a lanza, coa punta mortal recentemente afiada. Empregando cada ápice da súa forza, Murunya alzou ao seu señor, vestido coma se houbese de enfrontar unha terrible e gloriosa batalla, e apoiouno contra o tronco dunha árbore.
E mentres o sol se afundía no crepúsculo, Ole Partukei uniu o seu espírito ao dos seus ante-pasados.
Ao día seguinte, Lankas regresou a comprobar que fora do xigante. Non oíu ruído algún nin viu a ninguén, nin ao enorme salvaxe nin ao seu criado. Unicamente, grandes cheas de ósos formando pequenos outeiros. Regresou ao seu pobo, e contou que o xigante e Murunya Nki-yiaa desapareceran. Os pequenos outeiros que aínda hoxe se levantan na terra dos masai seguen levando o nome de "Ole Partukei".

TANZANIA-KENIA